"ابقى ورينى هتهربى تانى ازاى... لو كنتى رجعتى بطن امك تانى

كنت هشقها واطلعك "
ورن موبايل عاطف
"ايوه...ايه...الله يخربيتك انت عملت ايه؟؟مش قلتلك سيبها تمشى...

عايشة يعنى ولا ماتت...طيب اخفى ولا كانك تعرف حاجة"
"فى ايه؟؟؟مين دى اللى ماتت"
"صاحبتك رمت نفسها من الشباك...ورحمة ابويا يا هايدى لو نطقتى

بحرف لتحصليها ولو فكرتى تسجنينى هبعتلك اللى يولع فيكى

انتى وامك... لامؤاخذة يا تانت ..عقلى بنتك"
زقها ناحية مامتها ونزل بسرعة وهو بيقول
"هرجع ف المعاد بالمأذون"

فى محل اسماء
"معقول ياهشام كل ده وانا نايمة على ودانى"
"مكنتش عايز اضايقك ولا اقطع عيشها هى فهمت مساعدتى ليها غلط

وفهمتها اكتر من مرة انى بساعدها بس مش اكتر انما هى تمادت اوى

وكان لازم من وقفة... اسماء ياريت تصفى المحل ده بقى علشان

سبب مشاكل كتير"
"هزهق ياهشام"
"تزهقى ليه بس... ابقى روحى لمامتك او هى تجيلك... وبعدين انا عايز

جنى ترجع وتتربى قدامى ومعايا حتى لو ماما قررت انها تستقر ف امريكا"
"انت متعرفش حاجة... انا واحمد مخاصمين ماما"
"ايه؟؟بتقولى ايه؟؟معقول يعنى تخاصموها وهى لها غيركم"
"ماما عايزة تتجوز ياهشام"
"وايه المشكلة... ده حقها وهى معملتش حاجة غلط"
"وبابا"

"الله يرحمه يعنى هو لو كان عايش كانت مثلا هتسيبه وتتجوز بالعكس

تلاقيها فكرت فى كده من وحدتها"
"هى بتقول كده بس احنا مسمعنهاش"
وحكت اسماء لهشام بالتفصيل عن اللى حصل
"عيب اوى اللى حصل منكم ده... بقولك ايه مش بكرة الجمعة وانا واحمد

اجازة...اعزميه هو ومى عندنا واحاول معاه انكم لازم على الاقل تعبروا عن

رأيكم بطريقة ألطف من كده...مش تخاصموها"
وسكتت اسماء بتفكر فى كلام هشام... واتصلت باحمد وعزمته على الغدا

واعتذر بالنيابة عن مى بس قال هيروح لهم هو



هبه نطت من الشباك... واما شافها عصفور واقعة فى الشارع
اتصل بعاطف
"ولا يا عاطف البت رمت نفسها م الشباك... معملتش حاجة اول ما فكتها

جريت ونطت... انا ايش عرفنى ماتت ولا لا ...طيب هبعد...لا مليش

اى علاقة بالشقة"
نزل عصفور... وكان الشباك مش ناحية الباب..اخد تاكسى كان

معاه وبعد عن المكان
وبالصدفة كان فيه مخزن قصاد الشباك وفيه عمال بينزلوا بضاعة فى

المخزن لما سمعوا صوت رزعة... وشافوا هبه وقعت
واتصلوا بسرعة بالاسعاف...اللى اخدها بين الحياة والموت



من لحظة ماسابونى ولادى وانا زعلانة على تربيتى فيهم
تربيتى ...انا عمرى ما ربتهم على الانانية
ايوه يوسف كان بيحبهم ويجيبلهم كل طلباتهم بس مش معنى حبنا

ليهم انهم يعاملونى بالطريقة دى
انا لازم اتصل بعزت واقوله قرارى
"الو... انا فكرت ياعزت ... شوف الوقت اللى يريحك بس ليا شرط...انا

مش هسيب بيتى... ماشى نبقى نروح عندك كل فترة...بكرة الجمعة..

.طيب يبقى الجمعة اللى بعدها...لا محدش فيهم كلمنى ومش هكلمهم...

هما اللى قسوا عليا مش انا اللى قسيت عليهم... خلاص اخر كلام

ومش هغيره... مع السلامة"
انا قلبى طبعا بيتقطع عليهم بس هما خلاص كل واحد اختار حياته

ومش هشحت حنيتهم عليا



فى بيت اسماء وبعد ما اتغدوا
اسماء بتحط الفاكهه على الترابيزة وقعدت جنب هشام على

الكنبة واحمد قاعد قصادهم
اسماء"يوسف وحشنى اوى ياريتك كنت جبته معاك"
احمد"الاسبوع الجاى هجيبهولك"
ورن جرس الباب...قام هشام يفتح...اتكلم مع البواب
"اسماء انا نازل شوية وجاى على طول... بعد اذنك يااحمد"
اسماء"رايح فين"
هشام"فى مشكلة بخصوص الاسانسير هنزل اشوف فى ايه واجى"
خرج هشام... وبدأت اسماء الكلام مع احمد
"احمد... عايزة اقولك حاجة ومتزعلش منى"
"قولى فى ايه"
"انا اول امبارح حصل مشكلة بينى وبين هشام... زعل وسابنى

وبقيت فى البيت لوحدى... انا حسيت بالوحدة ليوم واحد بس متحملتش

وكنت كل لحظة بتصل بهشام يمكن يرد ويرجع"
"مشكلة ايه انتى كمان"

"مش المشكلة هى المهمة... المهم انى حسيت باحساس ماما

مش عارفة ليه حسيت اننا كنا قاسيين معاها اوى وهى من يوم

موت بابا وهى لوحدها وفعلا احنا مشغولين عنها اوى"
"انتى تعرفى انى طلقت مى اول امبارح"
"ياخبررررر... ازاى"
وحكى لها احمد على اللى حصل وانه ردها تانى يوم
"انا كمان مستحملتش الوحدة يوم واحد بس ماما مجتش فى بالى"
"مانفكر تانى... هو احنا يعنى هنعيش معاهم"
احمد ساكت
"انا بصراحة يااحمد مقدرش افضل مخاصمة ماما كده على الاقل كنت بكلمها

فى التليفون انما كده مقدرش... انا هروح لها"

"هتروحى؟؟ انتى قابلة امك تتجوز فى السن ده"
"مش هى هتبقى مرتاحة... وده جواز يعنى حلال ربنا... انت مفكرتش

ان اللى حصلنا انا وانت ده فى نفس الوقت كل واحد فينا جرب احساسها

انه عقاب من ربنا على قسوتنا معاها"
"متقنعنيش يااسماء"
"انا مش بقنعك انا بعرفك انى اقتنعت بحريتها بعد ماجربت احساسها...

طيب انا تانى يوم كان ورايا شغل ونزلت هى بقى لابتروح شغل ولا بتروح

اى حتة يعنى ليلها زى نهارها لوحدها"
وصل هشام... بعد مادخل... رن موبايله
"الو... ازيك ياماما... اه اسماء جنبى اهى"
وادى التليفون لاسماء
"ازيك ياطنط وعمو ناجى عامل ايه؟؟ ... بجد؟؟ انتى متأكدة"

ودمعت عيون اسماء... احمد وهشام استغربوا
"ماشى ياطنط هحضرهم وابعتهملك... مع السلامة"
اول ماقفلت... سألوها الاتنين
"مالك يااسماء"
"طنط نادية بتقولى ان فيه هناك واحدة قالتلها على دكتور بيعالج الاجهاض

المتكرر وانها كلمته عنى وطلب الاشعات والتحاليل بتاعتى... معقول

ممكن يكون فيه امل"
احمد وهشام"ان شاءالله"
اسماء"انا هروح لماما النهاردة...محتاجة لها اوى عايزة دعواتها ليا...

هتيجى معايا ياحمد؟؟"

نفس الملل والاحساس المميت اللى مخلينى مش مستمتعة لا بفيلم

بتفرج عليه ولا اكلة حلوة كنت بحب اعملها
قمت ألبس وانزل اشترى عيش لان الموجود بقاله كام يوم
لبست... ورايحة افتح الباب...لقيته بيخبط قبل ماافتح
فتحت... لقيت اسماء واحمد قدامى
فرحت... فرحت اوى اوى ... فرحة مش قادرة اوصفها
كفاية انى شفتهم... وكمان هما اللى جايين لى
الاتنين اترموا ف حضنى ويقولولى متزعليش
انا لحظة ماشفتهم نسيت اى زعل واى حاجة فاتت
قعدنا واتكلمنا واول حاجة قالوها انهم موافقين على جوازى من عزت...

وقعدوا يحكوا الاتنين عن اللى حصلهم فى اليومين اللى فاتوا



هايدى عند هبه فى المستشفى
هبه فى غيبوبة وهايدى قاعدة جنبها تعيط وتقول فى نفسها
"انا السبب"
هبه بتحرك صوابع ايديها...شافتها هايدى
مسكت ايدها... ودبلة فى ايدها الشمال
"هبه...هبه ..سامعانى"
وفتحت هبه عينيها



بعد مرور سنة
تليفون بيت بيرن... ايد بترفع السماعة وصاحبها نايم
"الو...ايوه يااحمد... لا حول ولا قوة الا بالله... البقاءلله"
"ايمان... ايمان قومى كلمى احمد"
"الو... ايه يااحمد..فى ايه... لا حول ولا قوة الا بالله ربنا يرحمها...

هروح لها دلوقتى طبعا ...مع السلامة"


فى عزاء فى بيت اهل مى
مى قاعدة بتعيط ومعاها بنتها الصغيرة فى حجرها
ايمان قاعدة جنب نادية ... ايمان كل شوية تاخد مى فى حضنها
نادية بتميل على ايمان
"ناجى وهشام مع احمد وعزت فى عزا الرجالة... انا قلت لاسماء

تخليها وتيجى بالليل احسن"
"اه احسن دى لسه والدة من اسبوعين وجو العزا ده مش كويس

عليها هى وابنها"
"مشوفتيش جنى ؟"
"اه شفتها بتلعب مع يوسف بره ع السلم"

فى بيت شعبى بسيط
هبه قاعدة على كرسى متحرك... وهايدى قاعدة قدامها
"ولما عرف انى باخد برشام علشان مخلفش...مسكنى ياهبه وضربنى

لما بقيت مش شايفة قدامى... ماهى امى بعد ماتت من حسرتها على

عيشتى معاه ...زاد وبقى مفترى عليا اكتر م الاول علشان المعاش

اتقطع بموتها... ماهو بس اخلف ازاى وهو بينزلنى اشتغل فى البيوت

علشان اصرف ع البيت وعلى مزاجه... مش عارفة اعمل ايه"
وشاورت لها هبه... لانها بعد الحادثة فقدت النطق والحركة
شاورت لها برفع ايدها للسما

"ماانا بقول يارب يخلصنى منه... لولا انى خايفة من ربنا كنت زمانى قتلته"
دخلت ام هبه
"يالا ياهايدى...تعالى كلى لقمة مع هبه...دى محدش بييجى لها ولا

بتشوف حد الا انتى من يوم الحادثة... تعالى كلى معاها يمكن تتشجع

وتاكل لاحسن مدوخانى كل يوم ونفسيتها مش بتتحسن غير لما انتى بتيجى"
قامت هايدى... وزقت الكرسى المتحرك بهبه


النهاااااااااااااااااااااااااية

__________________